سه روز رها شدن از خود

سه روز تا نهایت وقت است؛ سه روز تا ابدیت ؛ سه روز برای آخرین پرواز.

آسمان، مشتاقانه آغوش گشوده تا پرواز در بی‏نهایتمان را نفس بکشد.
پلک که می‏بندی، صدای بال فرشته‏ها را می‏شنوی. چقدر به خداوند نزدیکم؛ نزدیک‏تر از فرشته‏های مقرّب!
سه روز فرصت از خویشتن رها شدن ؛ سه روز فرصت بریدن از دو روزه دنیایی؛ سه روز برای پرهیزگاری. سه روز، در خویش می‏نگری و در خویش زندانی می‏مانی، تا نفس اماره در مسجد، پاک و طاهر شود و پیشانی‏ات، بوی سجده‏های امام چهارم را بگیرد.
مهربان‏تر از تو چه کسی؟!
مهربان‏تر از تو، سراغ ندارم.
همه گناهانم را می‏بینی؛ اما هر بار، با مهربانی بیشتر از پیش، مرا به خود می‏خوانی؛ به خانه امن خویش می‏سپاری تا سه شبانه‏روز، عطر خداوندی‏ات را از جانم لبریز کند. به گلدسته‏های مسجد سپرده‏ای، بهترین آوازهای داوودی را اذان کنند و در گوش ما، حضور مهربانی‏ات را زمزمه کنند. من، سراپا تسلیم، به شوق زیارت عطر خداوندی‏ات، پیشانی خویش به سجده می‏سایم و با اشک، درِ رحمت بی‏پایان تو را می‏کوبم که: «الهی العفو، الهی...».